माधुरी

 परवा चक्क स्वप्नात माधुरी आली, 

गोड लाजत हसत “साजन”च म्हणाली 

पहाटेचं स्वप्न, मन शहारून गेलं

खसखसून साबणाने, अंग धुवून काढलं

नविन शर्टची घडी मोडली 

चापून चोपून ढेरी लपवली 

तंद्रीत गुणगुणत, घरभर संचार केला 

“डबा नको वाटतं आज ...”, मागून आवाज आला 

वरपासून खालपर्यंत, "घरच्या" माधुरीने न्याहाळलं 

“परत स्वप्न वाटतं ...”, खोचक हसून विचारलं 

विचारून बघा एकदा, येतेस का घरी 

हवंच आहे कोणीतरी ,वरकामाला बरी 

“तुझं आपलं काहीही ...” खोटा हशा काढला 

वरकामाला माधुरी? अंगावर काटाच आला 

शांतता थोडी भंगावी, म्हणून जरा चुळबुळ केली 

येताना आणायच्या सामानाची, यादीच हाती आली 

एव्हाना स्वप्नाचं "माधुर्य" , जिभेवरून सरलं  होतं 

स्वर्गलोकातून भूलोकावर, आमचं जहाज उतरलं होतं 

आमच्या डब्याची जेंव्हा, मित्रांनी स्तुती केली 

घरची माधुरी तेंव्हा, स्वप्नापेक्षा खास वाटली 

सामानासोबत गजरा घेतला, तिला खुश करेन 

प्रेमाच्या चार गोष्टी, तिच्याशीच करेन 

"त्या" माधुरीने नाही, तर हिने मला वरलंय 

आमचं कठीण पुस्तक , फक्त हिलाच उमगलंय 

-अंकुश 

माझ्या विशीतला मी...

 परवा एका photo मध्ये, अचानक तू दिसलास 

ओळखलंच नाही तुला, किती वेगळा भासलास 

किती सुडौल अन मापात होतास तू 

ऊर्जेचा न आटणारा, झरा होतास तू 

बेफिकिरी तर फोटोतूनही जाणवत होती 

जग जिंकण्याची उर्मी, डोळ्यात होती 

एका ठिकाणी पाय तुझा टिकत नसे 

वायू संचारे कि लाभले पंख जसे ?

बघेल तेंव्हा घोळक्यात, एकांत काय असतं ?

दोस्ती म्हणजेच life, बाकी सब झूठ असतं 

समय क्या चीज हैं, काय दिवस काय रात्र 

सुकून हैं वही, जिथे असू एकत्र 

तुला असा पाहून, आरशात पाहायला नकोच वाटले 

माझ्या "विशीतल्या मी ला" , परत कपाटात ठेऊन टाकले 

तुझ्या विषयीचा विचार, पण डोक्यात घोळत राहिला 

नकळत अन आरशात , चेहरा पुन्हा दिसला 

हे हि काही वाईट नाही, नसेल जरी 'तसे' 

फिकट होतातच कि रंग, चित्रातले जसे 

नवीन काही हाताला, लागल्यासारखे वाटले 

नव्यानेच स्वतःला , सापडल्यासारखे वाटले 

"माझ्या विशीतल्या मी ला" आता, अधेमधे बाहेर काढतो 

"हर फिक्र को धुवें में उडाता...", सध्या बरंच गुणगुणतो 

-अंकुश 

संयम पुन्हा साधू दे...

 

मला ना अताशा तुझा,

कंटाळा यायला लागलाय 

खेळणं बनून हातचं,

जीव नकोसा झालाय 

चुका करतोस तू आणि,

दूषणं मला मिळतात 

व्यसनांच्या क्रमवारीत सध्या,

पहिलं स्थान मला देतात 

रोज सकाळी उठून,

माझ्यात डोकं खुपसतोस 

हरी नाम सोडून,

Siri नाम घेतोस 

कशाला हव्यात सारख्या,

चौकश्या जगाच्या 

अंतरंगात  बघ किती,

बदललंय स्वतःच्या 

काढू नको बाहेर मला 

प्रत्येक क्षण टिपायला 

काजळाच्या डब्या आहेत ना,

टिपून आठवणीत साठवायला 

मी म्हणजे साधन आहे,

साध्य मात्र अजिबात नाही 

जाणीव करून देणे माझे काम,

मी म्हणजे ' जाणिवा '  नाही 

होऊ दे रे मला drain,

रितं रितं बरं वाटतं

तू हि हो की मोकळा,

बघ कसं शांत वाटतं 

बघ राहून माझ्याशिवाय,

एक दिवस मलाही राहू दे 

कुठं चुकलं शोधू दोघेही,

संयम पुन्हा साधू दे 

-अंकुश